Ga naar inhoud

Elst - Vicus

Al langer wordt aangenomen dat de grote tempel van Elst niet midden in de weilanden heeft gestaan, maar dat er een soort dorpje omheen lag, een vicus. Dat vermoeden kreeg wetenschappelijke onderbouwing door de vondst van muurwerk ter hoogte van Dorpsstraat 53 in 1953. Delen van een vloerverwarming (hypocaustum) deden vermoeden dat het zou gaan om een openbaar badgebouw. Inmiddels denken archeologen eerder aan een stadsvilla, gebouwd rond het jaar 100, tegelijk met de tempel. Dichter bij de kerk, bij de kruising van de Dorpstraat en Grote Molenstraat, zijn aanwijzingen gevonden voor nog meer van dit soort stenen huizen.  


Fundament van Romeins beton aan de Dorpsstraat. Het vierkante gat geeft de plek aan van een (verdwenen) houten paal; links een fragment van beschilderd pleisterwerk. (Bron: Verduin 2017, 77)


Plattegrond van Romeins Elst met de tempel, het vermoedelijke wegennet (zwarte stippellijnen) en de vermoedelijke stenen muren aan de Dorpsstraat (rode stippellijnen). (Bron: Verduin 2017, 77)

De stadsvilla aan de Dorpsstraat 53 blijkt minimaal 20x16 meter groot te zijn. Vloerverwarming en muurschilderingen wijzen op een behoorlijke welstand. De muren stonden op eikenhouten funderingspalen van dezelfde bomen die ook gebruikt zijn voor de fundering van de tempel en ommuring van het tempelterrein. Bij rioolwerkzaamheden in de Dorpstraat vonden archeologen in de buurt van de kerk enkele bijna parallel lopende uitbraaksleuven: plekken waar mensen al in het verleden stenen muren en fundamenten hebben uitgegraven voor hergebruik. Hier stonden in de Romeinse tijd dus stenen gebouwen, wellicht ook stadsvilla’s. Nader onderzoek zou uitkomst bieden.

Al met al komen er steeds meer aanwijzingen voor het bestaan van een flinke vicus in Elst. Het zal hier ongetwijfeld een levendige bedoening zijn geweest. Bezoekers van de tempel kwamen van heinde en verre, enkele herbergen boden onderdak en maaltijden. Voor het bezoek aan de tempel kochten bezoekers in winkeltjes nog wat offergaven zoals kleinvee, graan of fruit, of misschien wel een klein godenbeeldje. Voorts woonden in de vicus handelaren, ambachtslieden, priesters en gezien de (mogelijke) stadsvilla’s ook een rijke elite. De vicus kan organisch zijn gegroeid, maar kreeg in ieder geval een bouwkundige impuls rond het jaar 100.

Bronnen en verwijzingen

Literatuur

  • Derks, T., J. van Kerckhove en P. Hoff (red.), 2008, Nieuw archeologisch onderzoek rond de Grote Kerk van Elst, gemeente Overbetuwe (2002-2003), ZAR 31, Amsterdam.
  • Leenders, M., 2010. De vicus van Elst. De reconstructie van een religieus centrum in de Romeinse tijd. Masterscriptie VU, Amsterdam.
  • Verduin, J. L. van der Feijst & J. Blom, 2017. Plangebied Centrum Elst fase 5. Een archeologische begeleiding in de Dorpsstraat in Elst. ADC-rapport 4368, Amersfoort.